‘In Twente bewandel ik nog steeds een enorm carrièrepad, maar dan heanig an’

“Het avontuur lonkte toen mijn oom op mijn vijftiende vroeg of ik bij hem kwam wonen in Nederland. ‘Het is hier fantastisch’, vertelde hij over het land dat ik alleen kende van kaas, molens en de Sinterklaasliedjes bij de ambassade. Via de lijn van mijn Nederlandse opa, die mijn oma leerde kennen tijdens zijn reis door de Filipijnen, had ik recht op de Nederlandse nationaliteit. Maar een dubbel paspoort was niet toegestaan. Als tiener kwam ik dus voor een flinke keus te staan: gaan en mijn hele leven achterlaten of blijven? Mijn oom vertelde over de hoge onderwijskwaliteit in Nederland en de kansen die een Nederlands paspoort bood in Europa. Maar ondanks dat ik in de Filipijnen op de beste private school van het land werd klaargestoomd voor een topcarrière, was mijn besluit om te verhuizen niet gedreven door ambitie, maar door avontuur. Ik wilde mijn roots ontdekken en ervaren hoe het leven op een ander continent eruitzag. Het was een sociaal experiment dat ik niet voorbij kon laten gaan. Net als de kans om sneeuw te zien. Het jaar dat ik aankwam, 1986, kende een strenge winter. Amsterdam veranderde onder een witte sneeuwdeken in een soort sprookjeswereld. Gekleed als Michelinmannetje ging ik vol nieuwsgierigheid op ontdekkingstocht. Een tocht die ik tot de dag van vandaag voortzet.”

“Ook in Nederland zette mijn familie, die mij inschreef op een vooruitstrevende school, in op carrièresucces. Voor mij als Aziatisch kind was prestatiedruk vanzelfsprekend. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik voelde dat carrière niet alles is. Met name de dood van mijn vader zette mij aan het denken. Als provinciaal hoofd van natuurbeheer op de Filipijnen maakte hij zich hard voor de verbinding tussen mens en natuur. Door zijn overlijden realiseerde ik mij dat ook ik een positieve impact wilde maken op de wereld. Wat voor waarde voegde ik met mijn master Economie eigenlijk toe? Ik dwaalde af van het pad dat gechargeerd leidde tot een topfunctie bij een Unilever, een groot huis en dikke auto en sloeg een sociale weg in. Ik specialiseerde mij in ontwikkelingseconomie, adviseerde als inspecteur Rijksbegroting de minister van Financiën over kwesties met maatschappelijke impact en behoorde tot de ambtenarentop van Nederland. Tot ik verliefd werd op een Tukker.”

“‘Het is groen, rustig, en veilig’, vertelde mijn vrouw mij ruim twintig jaar geleden over haar thuisregio Twente. We ontmoetten elkaar in Amsterdam, maar zij wilde met het oog op onze toekomstige kinderwens terug naar Delden. ‘Het enige wat je mist is de hype van een carrière in het westen. In Twente doen we het heanig an.’ Mijn vrienden verklaarden mij voor gek toen ik mijn enorme carrièrepad achter mij liet en verhuisde naar ‘het platteland’. Natuurlijk had ik een prachtige baan, maar in Twente kon ik mijn kinderen een veilige toekomst bieden, met een geborgen sociaal netwerk van noaberschap, midden in de natuur. Waarden die ik veel belangrijker was gaan vinden. Ik was er daarnaast van overtuigd dat carrièrekansen in Twente als grensregio voor het grijpen lagen, maar dat ik ze zelf moest gaan ontdekken. Het avontuur lonkte weer.”

“In de jaren na mijn verhuizing zette ik als adviseur internationalisering en innovatie bij Gemeente Enschede een programma op rond internationalisering van Twentse ondernemers. Als zelfstandig ondernemer ontwikkelde ik later een vergelijkbaar innovatieprogramma, en via dat netwerk ontmoette ik uiteindelijk een Saxionmedewerker die mij op een nieuw pad bracht. ‘Ik weet precies de vacature voor jou’, was zijn boodschap. Als projectondersteuner zou ik onderwijsprojecten in het buitenland opzetten én (internationale) studenten helpen bij vraagstukken rondom studeren en onderzoek doenin verre landen. Het was alsof alle puzzelstukjes uit mijn leven samenkwamen in één baan. Onderwijs was een nieuwe tak van sport, maar ik zou meewerken aan het opleiden van mensen die bijdragen aan een betere toekomst. Met Saxion als werkgever kon ik in de doe-modus gaan, dichtbij ondernemerschap zitten en impact maken. Precies zoals mijn vader mij had geïnspireerd. Bijna 10 jaar later is deze rol mij nog steeds op het lijf geschreven.”

“Als verlengstuk van mijn rol als projectleider ben ik inmiddels ook Diversity Officer; kort gezegd een aanjager van de thema’s diversiteit, inclusie en gelijkwaardigheid. Vroeger was ik bezig met het leggen van economische verbindingen, nu met sociale. Ik hoop studenten mee te geven dat je door begrip te bouwen voor een ander, meer kansen kan benutten. We hebben elkaar nodig om ons te blijven ontwikkelen. Ik geloof er in dat de focus van Saxion op diversiteit leidt tot een grotere gastvrijheid in onze hele regio. Twente is mede groot geworden door gastvrijheid richting gastarbeiders en ondernemers over de grens. Noaberschap vind ik het mooiste Twentse begrip, maar de wereld wordt groter en onze buren veranderen. Het is belangrijk in een tijd van toenemende polarisatie samen noaberschap te ontdekken in een nieuwe context.”

“Terugblikkend ben ik een ander mens geworden in Twente. Ik ben minder met mezelf bezig en meer met ‘het collectief’. Eerlijk is eerlijk, mijn vrienden hadden deels gelijk. Delden is saaier vergeleken met Amsterdam, maar tegelijkertijd heb ik een heel nieuw aanbod aan ontspanning leren kennen: landgoederen met kastelen waar je prachtig kan fietsen en wandelen, een rijk cultuuraanbod met theaterstukken en muziekvoorstellingen van Twentse bodem én ik ben groot fan van het culinaire aanbod in Twente. De keus is kleiner dan in de Randstad, maar de kwaliteit niks minder. En dat enorme carrièrepad? Dat bewandel ik nog steeds, maar dan heanig an. Als ik het in het buitenland heb over thuis, dan heb ik het over Twente. Niet over Nederland. Dit is mijn basis.”

Volgens de talenten die wij spreken is Twente dé ideale plek om te wonen en werken. Weten waarom? Lees alle persoonlijke verhalen over leven en carrière maken in Twente op twente.com/twente-leeft. Meteen een baan zoeken? Bekijk dan ons uitgebreide Jobportal.